Sługa Boża Wincenta Jadwiga Jaroszewska
Założycielka Zgromadzenia Sióstr Benedyktynek
Samarytanek Krzyża Chrystusowego

Jadwiga Jaroszewska urodziła się 7 marca 1900 roku w Piotrkowie Trybunalskim w rodzinie Władysława i Franciszki Jaroszewskich. W drugim roku jej życia umarł ojciec, a w siódmym matka. Osieroconą Jadwigą i jej siostrami zaopiekowała się najbliższa rodzina.

To trudne doświadczenie utraty rodziców w wieku dziecięcym nie zamknęło serca Jadzi, przeciwnie uwrażliwiło na potrzeby i cierpienia drugich.

W 1914 roku wybucha wojna, w społeczeństwie zaczyna się szerzyć głód, bezdomność, nędza materialna i moralna. Siedemnastoletnia Jadwiga organizuje stowarzyszenie wzajemnej pomocy potrzebującym koleżankom z gimnazjum. Pomaga chorym i nędzarzom, trafia do najbiedniejszych zakątków miasta. Nie stroni od chorób i ran wzbudzających odrazę, podejmuje się opieki tam, gdzie inni uchylali się od niej.

Kończy się wojna, Jadwiga chce służyć bliźnim, tym zwłaszcza, których społeczeństwo pozbawiło godności i odrzuciło. Realizacji swoich pragnień szuka kolejno w kilku zgromadzeniach zakonnych jednak, żadne z nich nie zaspokaja jej całkowitego oddania się Bogu w służbie najbardziej potrzebującym i odrzuconym. Coraz częściej nurtuje ją myśl o konieczności zorganizowania nowej rodziny zakonnej.

W 1926 r. zgłasza się do pracy w szpitalu świętego Łazarza w Warszawie dla chorych skórno-wenerycznie. Początek pracy na tym oddziale, czyli dzień 6 stycznia 1926 roku, Jadwiga Jaroszewska uznaje za datę powstania zgromadzenia. W notatkach z tego roku tak wyraża swoje pragnienia „Pragnieniem moim od lat szkolnych było pomagać w stwarzaniu warunków zadawalających tym, którzy z powodu upośledzenia fizycznego albo moralnego nie mogą pracować w warunkach zwykłych. Za takich uważam: kobiety upadłe, ludzi obarczonych chorobą zaraźliwą a nieuleczalną, oraz wychodzących z więzień, [...] dzieci anormalne i kalekie. Modliłam się, by powstało zgromadzenie, które roztoczy specjalną opiekę nad wyżej wymienionymi.”

Za przykładem Jadwigi Jaroszewskiej przyłączają się do pracy inne kobiety i dziewczęta, które dają początek najpierw świeckiej organizacji „Stowarzyszenie Samarytanek” uznanej 23 sierpnia 1930r. przez kardynała Aleksandra Kakowskiego za związek wyznaniowy z wszystkimi przywilejami i prawami osoby prawnokościelnej. Do stowarzyszenia należało wówczas 65 samarytanek, Jadwiga Jaroszewska została wybrana na przełożoną generalną, przyjmując od tej pory imię Wincenty od Męki Pańskiej. We wsi Niegów koło Warszawy stowarzyszenie zakupiło dworek, w którym utworzono dom główny i nowicjat oraz zakład dla dzieci o średnim stopniu upośledzenia i leżących.

Samarytanki rozszerzają swoją działalność na kilka nowych placówek, obejmując swoją opieką chorych w szpitalach epidemicznych, skórno-wenerycznych oraz dzieci upośledzone umysłowo. Dla tych ostatnich Matka Wincenta opracowuje specjalny system wychowawczy i organizację zakładu stosownie do potrzeb i psychiki dziecka umysłowo upośledzonego – nazywa to systemem rodzinkowym. Matka Wincenta coraz bardziej zaczyna podupadać na słabym już zdrowiu, jednak to nie osłabia jej zapału do działania i realizacji swoich pragnień.

8 grudnia 1932 r. Ks. kardynał A. Kakowski wydaje dekret zatwierdzający Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Samarytanek Krzyża Chrystusowego na prawie diecezjalnym i dekret zatwierdzający Konstytucję Zgromadzenia. Zgromadzenie liczy wówczas 91 sióstr i posiada 6 zorganizowanych domów zakonnych łącznie z nowicjatem.

„Z końcem 1933 roku zgromadzenie posiadało następujące placówki: dwa domy w Pruszkowie – przy ulicy Szkolnej i Żbikowskiej, Samarię, Fiszor, w Warszawie hotelik przy ulicy Barskiej, w Henrykowie pod Warszawą oraz sprawowało opiekę w szpitalu świętego Łazarza.

W siedmiu tych placówkach zgromadzenie opiekowało się młodzieżą umysłowo upośledzoną, wychowując ją i kształcąc. Najgłębiej upośledzonym i leżącym zapewniało troskliwą opiekę. Starało się przywrócić do uczciwego życia i leczyć dziewczęta, które zeszły na bezdroża moralne oraz dopomagało kontynuować leczenie chorym na choroby skórne.

Matka Założycielka konsekwentnie i stanowczo realizowała obowiązek nowego zgromadzenia: „Przez ciężką i przykrą pracę dążyć do zadośćuczynienia sprawiedliwości Bożej.”

Kolejne lata stoją pod znakiem rozwoju zgromadzenia i prowadzonych placówek, organizacja ich życia zbliża się do pełnej realizacji planu nakreślonego przez Założycielkę. Niestety, zdrowie Matki Wincenty jest coraz słabsze. Młoda, zaledwie 37-letnia Założycielka, wycieńczona chorobą oraz życiem w pełni oddanym drugiemu człowiekowi, umiera w rodzinie zakonnej w opinii świętości 10 listopada 1937 roku w Warszawie. Ciało pochowano na cmentarzu niegowskim 12 listopada 1037 r. W toku procesu beatyfikacyjnego 8 kwietnia 2006 roku. doczesne szczątki Sługi Bożej ekshumowano i przeniesiono do kościoła parafialnego pw. Świętej Trójcy w Niegowie, gdzie zostały złożone w kaplicy św. Judy Tadeusza.

Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Samarytanek kontynuuje dzieło Założycielki pozostając wiernym jej posłannictwu: „W tych dzieciach kalekich, w tych strzępach człowieczeństwa o tak małej świadomości, jakimi są umysłowo upośledzeni mamy widzieć dusze, które czystość otrzymaną na chrzcie świętym zachowały. Mamy je kochać […]. W tych najmniejszych członkach Ciała Mistycznego trzeba nam dostrzec Chrystusa Pana ukrytego, poniżonego, wzgardzonego. Obraz Jego jest w nich zamazany, praca przy nich wymaga stałego zaparcia się siebie i przezwyciężania.”

Modlitwa o beatyfikację Sługi Bożej
Wincenty od Męki Pańskiej Jadwigi Jaroszewskiej

(za zezwoleniem władzy kościelnej)

Wszechmogący, wieczny Boże,
Tyś dał Kościołowi i światu Twoją służebnicę Wincentę,
która całym swym życiem pragnęła zadośćuczynić Twojej Sprawiedliwości,
służąc z bezgraniczną miłością najbardziej nieszczęśliwym,
wzgardzonym i opuszczonym.
Błagamy Cię, aby Kościół dla większej chwały Twojej
i dla naszego dobra zaliczył ją do grona swoich świętych.
Boże, źródło wszelkiej świętości,udziel nam 
za wstawiennictwem Twojej służebnicy Wincenty łaski...,
o którą pokornie prosimy.
Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.